The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

จอดรถให้ฉันขึ้นไปด้วยได้ไหม
ในขบวนที่มีทั้งคนรักและคนชังนี้
อย่าปล่อยให้ฉันยืนรอเดียวดายที่ชานชาลา
เหมือนเป้านิ่งประจำสถานี
รองรับคำถากถางตะโกนด่า
จากผู้คนศิวิไลซ์
ที่โดยสารไปกับใครต่อใครบนขบวน

จอดรถให้ฉันขึ้นไปด้วยได้ไหม
จุดหมายที่เราต้องการจะไปถึง
ต้องรวบรวมกำลังพลให้เยอะที่สุดไม่ใช่หรือ ?
ยื่นมือลงมาหน่อย
ช่วยจับมือฉันดึงขึ้นไป
ปลายทางของเราต้องการแรงสนับสนุนจากคนทุกฝ่าย
แม้กระทั่งคนที่เคยต่อต้านขัดขวางรถไฟขบวนนี้

ท่านไม่ควรทิ้งใครไว้กลางทาง
หรือฆ่าแกงกันด้วยการเสียบประจานขว้างปาก้อนหิน
เป้าหมายของรถไฟขบวนนี้เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ ?

ก้อนหินที่ผู้คนบนรถไฟถือกำ
เหมาะจะใช้ก่อกอปรขึ้นรูปเป็นโครงสร้างใหม่ที่ทุกคนใฝ่ฝันถึง
ไม่ใช่เพื่อพุ่งเป้าไปอีกฝั่ง
ทั้งฉัน หรือใครต่อใครที่ล่าช้า
และใครต่อใครที่ไม่ถนัดเข้าคิวต่อแถวหน้าสถานี

เก็บเสียงก่นด่าไว้ปลุกปลอบให้กำลังใจเถิด
เก็บคำค่อนขอดเสียดสีถากถางเยาะเย้ยพวกนั้น
ไว้เป็นเชื้อเพลิงโชติช่วงลุกโชน
สำหรับการพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยอัตราความเร็วแสง

ชะลอความเร็วลงอีกนิด
หากคนที่ล่าช้าต่อขบวนนี้มีความผิดตามท่านว่า
ให้เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ไปด้วยกันสิ

เราไม่ได้อยากพิสูจน์อะไรหรอก
เพียงแต่หัวใจที่เรียกร้องสิ่งเดียวกันเหมือนกับท่าน
โปรดนับมันรวมไว้ในจำนวนกำลังพลเหล่านั้นด้วย
เราไม่ได้เป็นเหมือนที่ท่านด่าว่า
กลับกัน
เราจะต่อสู้ไปพร้อม ๆ กับท่านในทุก ๆ สนาม

หากมันจะทำให้ท่านสบายใจ
กาหัวทำเครื่องหมายฉันไว้ก็ได้
ถ้าฉันตายในสนามรบก็ไม่เป็นไรหรอก
แต่ถ้าชนะ…
เชื่อเถิดว่าฉันจะไม่แอบอ้างถือสิทธิ์ผู้ชนะเด็ดขาด
ถึงตอนนั้นท่านค่อยลงโทษฉัน
ผลักฉันลงจากขบวนรถเมื่อถึงเป้าหมาย
และเชิญลงโทษตามสะดวก
ค่อยตัดคอเสียบประจานว่าเป็นคนผู้ล่าช้าต่อขบวนรถไฟ
ให้คนทั้งหลายขว้างปาก้อนหินใส่ศพ
และเฝ้าดูฝูงแร้งกัดกินซากเน่า
คนชนะได้สิทธิ์ตั้งกฎและทำอะไรก็ได้ตามใจ
แต่ตอนนี้ขบวนรถไฟเพิ่งเริ่ม
เก็บอาวุธไว้ก่อน
แล้วส่งมือมาเถิด
ดึงมือฉันขึ้นรถไฟขบวนนี้ไปด้วยเถิด
เราไม่ใช่ศัตรูกัน

Author

โรสนี นูรฟารีดา
กวีผู้ผ่านสนามข่าวมาอย่างเข้มข้น รักการเดินทางเพื่อสะสมเรื่องเล่า มีทุ่งลาเวนเดอร์ส่วนตัว ชาร์จพลังชีวิตด้วยการกอดและไอศกรีม

Author

นันท์ณิชา ศรีวุฒิ
ทำงานอะไรก็ได้ที่ใช้การออกแบบและศิลปะสร้างวัฒนธรรมการคิดเชิงวิพากษ์เพื่อการเปลี่ยนแปลงของสังคมให้กับคนรุ่นใหม่ในเมืองเล็กๆ