The Passenger
โรสนี นูรฟารีดา
หลงทางอยู่บนหยากไย่เก่าแก่
ไม่กล้าสัญญาว่ากับดักนี้จะหลุดออก
และเครื่องพันธนาการสนิมเขรอะทั้งหลายจะกลายเป็นหีบห่อสมบัติ
สองแขนไม่อุ่นพอจะโอบกอด
บางค่ำคืนรวดร้าวจึงหนาวเหน็บ
โลกใบเก่าคว่ำหงายเหมือนไม้กระดานหก
วันดีคืนดีก็เทน้ำตาบ่าไหลลงมานองบ้าน
วันดีคืนร้ายอาจกลายเป็นเธอที่ต้องงัวเงียตื่นกลางดึก
สลัดผ้าห่มนุ่มอุ่นลุกมาเช็ดถูปัดกวาด
จำใจปล่อยให้ซีรีส์บางเรื่องในฝันค้างเติ่ง
เล่นไปไม่ถึงตอนจบ
ไม่มีลายแทงในคำพยากรณ์
ไพ่ใบสุดท้ายของสำรับนี้
คือไพ่ใบแรกของสำรับใหม่
วนเวียนในดินแดนแห่งความหวัง
ที่ซึ่งดวงอาทิตย์ถูกแช่แข็ง
ต้นไม้น้อยใหญ่จึงไม่เคยได้ผลิใบเต็มต้น
ขรุขระบนเส้นทางฝัน
โลกใบนั้นที่เธอตามหาไม่เคยมาถึง
ดั้นด้นออกเดินทาง
สอดส่ายสายตาแสวงหา
หลีกเร้นความกลวงเปล่า
เพื่อจะพบว่าเปลือกบางชิ้นหลุดลอกออกได้
หากมีแรงเสียดทานมากพอ
ปอกตัวเองออกมาจากเปลือก
ฝากความหวังให้หล่อเลี้ยงความฝัน
ต่อเมื่อแน่ใจว่าสุดทาง
เชื้อเพลิงถังสุดท้ายจึงถูกหยิบมาใช้งาน
โปรดจำไว้ว่าเธอเกิดมาด้วยความรัก
และเติบโตผลิบานด้วยความหวัง
ชีวิตไม่อาจขับเคลื่อนงอกงามด้วยความชัง
เช่นนั้น
ดวงตาอาทรจึงโอบเอื้อเกื้อกูลเธออยู่เสมอ
บางความรักแสดงตัวในนามความปรารถนาดี
บางความปรารถนาดีซ่อนตัวอยู่ในท่าทีนิ่งเฉย
บางความเฉยเมยอาจคือห่วงใย
บางความใส่ใจอาจกลายร่างเป็นน้ำเสียงดุดัน
บางความเงียบงันอาจคล้ายคำขอโทษ
บางความรักไม่เคยพูดว่ารัก
โลกอาจผลักเธอล้มในวันหนึ่ง
บางเช้าสายน้ำก็ไหลช้าและคำสัญญาไม่มีความหมาย
หมากบางเกมถูกคว่ำกระดานลงต่อหน้าต่อตา
กฎหมายอาจกลายเป็นกดค่าในบางกรณี
หน้าที่อาจกลายเป็นเพียงหน้ากาก
และเสียงของคนส่วนมากอาจจะมีบางใครแกล้งไม่ได้ยิน
อาจมืดมิดในดึกหนึ่งจนถึงเช้า
อาจหนาวยิ่งกว่าหนาวในเช้าหนึ่ง
อาจไขว้เขวต่อนิยามความดีงาม
และอาจตั้งคำถามต่อความสุข
โปรดจำไว้ว่าเธอเกิดมาด้วยความรัก
กี่กับดักกดกักคุณค่าเธอไม่ได้
กี่สนิมก่อตัวกัดกร่อนเกาะติด
ทุกรักรายล้อมพร้อมปัดป้องเป่าภัย
Author
Illustrator
