The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

มืดมิด

จนสายตาของคุณคุ้นชินกับความมืด
ยาวนาน
จนคุณเรียนรู้วิธีการคลำหาเส้นทางในเงาสลัว
เย็นเยียบ
จนกล้ามเนื้อทุกมัดสั่นเทา
สงัดเงียบ
จนคุณชำนาญการกลั้นหายใจ

ซอยแบ่งพื้นที่ขนาดพอดีตัว
เคลื่อนขยับในพื้นที่จำกัดจนช่ำชอง
ส่งสัญญาณการมีตัวตนแผ่วเบา
กลืนไปกับเสียงกล่อมเมืองอื้ออึงไม่ได้ศัพท์

เพลงที่เพราะคือเพลงที่คุณร้องได้
อาหารที่อร่อยคืออาหารที่ช่วยต่อชีวิต
มื้อต่อมื้อ
วันต่อวัน
นานจนลืมนับ

ไม่มีแสงใดตกกระทบเรตินา
ม่านตาจึงหยุดเคลื่อนไหว
ดวงอาทิตย์ขึ้นหรือตกไม่สำคัญ
กลางวันจึงมีค่าเท่ากับกลางคืนทุกมิติการรับรู้

คุณยืนอยู่ตรงนั้น
อีกฟากฝั่งของมหาสมุทร
จ้องมองมายังเรา
ด้วยกระแสสำนึกชุดเดิมชุดเดียวที่คุณมี

มืดมิดและยาวนานจนอึดอัด

เด็กๆ ของคุณจึงไขว่คว้าหาแหล่งกำเนิดแสง
ปลดพันธนาการแห่งความสลัวรางออกจากดวงตา
เปิดพื้นที่ให้สีสันทุกวรรณะได้แสดงตัว

แออัด
คุณยัดเยียดความอดทนทั้งหลายลงในหัวใจดวงเล็ก
กำหนดคำขวัญและหน้าที่ให้เต้นตาม
แล้วแต่จังหวะเพลงกล่อมเมืองทั้งหลายจะแห่แหนพาไป

เย็นเยียบจนยะเยือก
ร่างกายป่วยไข้จึงตั้งคำถามถึงความอดทน
ในเมื่อพื้นที่อบอุ่นยังพอมี
เหตุใดจึงไม่เคลื่อนที่ไปพักพิง

นานจนลืมนับ

คุณปิดตาตัวเอง
และยินดีใช้ชีวิตต่อไปในความมืด
ขอเพียงกินอิ่มนอนหลับ
ไม่ขัดข้องว่าอาหารมื้อนั้นจะตัดต่อพันธุกรรมมาจากไหน

เรายืนอยู่ตรงนี้
อีกฟากฝั่งของมหาสมุทร
จ้องมองไปยังคุณ
ด้วยกระแสสำนึกชุดใหม่ซึ่งคุณแสร้งมองไม่เห็น

ย่ำรุ่งของเรากำลังมา
ความมืดค่อยๆ ถอยร่น
ความหนาวเหน็บกำลังจะถูกแทนที่
เพดานถูกเปิดออก
แขนขาของเราจะไม่ต้องขดงอ
เสื้อผ้าทุกชุดจะถูกตัดใหม่ตามไซส์เจ้าของ
เพลงที่เพราะคือเพลงที่เราอยากฟัง
อาหารที่อร่อยคืออาหารที่เราพึงใจอยากกิน
อัสดงแห่งการกดขี่มาถึงแล้ว

Author

โรสนี นูรฟารีดา
กวีผู้ผ่านสนามข่าวมาอย่างเข้มข้น รักการเดินทางเพื่อสะสมเรื่องเล่า มีทุ่งลาเวนเดอร์ส่วนตัว ชาร์จพลังชีวิตด้วยการกอดและไอศกรีม

Author

กัลย์สุดา ปานพรม
อดีตนักศึกษามีเดียอาร์ต งานหลักคือนักทดลอง งานรองคือคนทำงานศิลปะ หลงรักโมเมนต์ระหว่างทาง ยามว่างชอบสบตากับท้องฟ้า มีดอกไม้เป็นสิ่งล่อเลี้ยงหัวใจ