The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

เหนื่อยมั้ยที่ต้องแกล้งทำเป็นสบายดี ?

ออกแรงหมุนโลกให้เคลื่อนไปด้วยกำลังของคนวัยหนุ่ม

ฝึกสงบจิตสงบใจเพราะภาวะภายในยุ่งเหยิงวุ่นวายเกินจะรับไหว

ยิ้มร่าเหมือนว่าไม่ได้เจ็บ

ประคองสติไว้ในวินาทีที่โลกแทบจะถล่มลงตรงหน้า

ชีวิตสวยงามที่คนอื่นเข้าใจผิดว่าใช่

กลับไม่มีอะไรใกล้เคียงความจริงสักอย่าง

เหนื่อยมั้ยที่ต้องประคองตัวเองไว้ไม่ให้ตกแตก ?

ทั้งที่เปราะบางและกลัดร้าวจนถ้วนทั่ว

จนเหมือนแค่เพียงผีเสื้อบางตัวกระพือปีกแผ่วเบา

มวลการเคลื่อนที่ของอากาศก็มากพอจะทำให้ร่องรอยเดิมปริร้าวเพิ่มเป็นใยแมงมุม

เหนื่อยมั้ยที่ต้องแสร้งทำเสมือนว่าไม่เป็นไร ?

ทั้งที่น้ำตาตกในอยู่แทบทุกชั่วโมงนาที

เคลื่อนย้ายตัวเองไปพร้อมกับความฝัน

ซึ่งต่อมาพบว่าคือสิ่งเรื่อยเปื่อยเลื่อนลอย

ไม่ได้ผิดหวังต่อโลก

แต่ผิดหวังต่อตัวเองที่ไม่อาจรับมือกับความเปลี่ยนแปลงของโลก

โลกใบที่อยากจะสรรค์สร้างให้อบอุ่นอ่อนโยน

ด้วยวาดหวังว่ามันควรจะเป็นเช่นนั้น — เช่นที่หวังที่ฝัน

แต่จนปัญญาที่จะเคลื่อนมันไปสู่วงโคจรที่ใกล้เคียงที่สุด

เหนื่อยมั้ยที่ต้องต่อรองกับความฝัน ?

วิ่งตามโมเดลความสำเร็จในชีวิตที่คนอื่นเขียน

ฟังประโยคปลุกใจในคลิปไลฟ์โค้ชซ้ำ ๆ

โพสต์คำคมจากหนังบ้างเพราะบางวรรคช่างกรีดแทง

ตบหน้าตัวเองเบา ๆ ให้ตื่น

วิ่งไปคว้าลูกโป่งบางใบที่กำลังจะหลุดลอยจนเอื้อมไม่ถึง

เหนื่อยมั้ยที่ต้องผูกชีวิตไว้กับการตัดสินใจของคนอื่น ?

สวมชุดนักเตะยืนลังเลอยู่ที่ขอบสนาม

ปรารถนาลงเล่นเป็นตัวจริง

แต่เก้าอี้ตัวสำรองก็อุ่นอยู่เสมอ

เก่งในสนามซ้อม

วอร์มร่างกายรอนาทีทดเวลาบาดเจ็บในสนามจริง

แต่ผู้จัดการทีมกลับไม่เคยเรียกชื่อเปลี่ยนตัว

เหนื่อยมั้ยที่ต้องรู้จักความผิดหวังไม่รู้จบ ?

ชีวิตมีภูมิต้านทานต่อเรื่องหนึ่ง

แต่ยังขาดภูมิคุ้มใจหลายสิ่ง

ความป่วยไข้ชนิดเดิมพัฒนาสายพันธุ์ทุกฤดูกาล

คนอ่อนแอก็พ่ายแพ้ทุกครั้ง

มีจุดศูนย์ถ่วงคือหัวใจ

ล้มลุกคลุกน้ำตา

เหมือนเรื่องที่แล้ว ๆ มาเป็นวัคซีนที่พัฒนาไม่ทันไวรัสสายพันธุ์ล่าสุด

เหนื่อยมั้ยที่ต้องต่อตอกบันไดให้คนอื่น ?

ดวงดาวไม่ไกล

แต่ไม่ใช่ทุกคนจะไปถึง

เสพติดถ้อยคำขายฝัน

กล่อมสมองให้เชื่องเชื่อ

การไปเยือนดาวอังคารของคน ๆ หนึ่ง

ก็เทียบเท่าการได้ไปเยือนดาวอังคารของคนเบื้องหลังทุกคน

เช่นนั้นจึงทุ่มเททุกเซลล์สมองและหยาดเหงื่อ

เพื่อสร้างยานอวกาศที่จะพาใครสักคนไปปักธงบนดาวดวงที่ตัวเองไม่มีวันไปถึง

เหนื่อยมั้ยที่ต้องทำเป็นเข้มแข็ง ?

ยืนหยัดเป็นเสาหลักปักสู้

ทั้งที่ภายในพ่ายพังแหลกละเอียดเป็นผุยผง

เคว้งคว้างในจักรวาลแห่งความภาคภูมิใจ

ลีบเล็กเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ถูกคัดทิ้งตั้งแต่รอบแรก

เหนื่อยมั้ยที่ต้องเสาะหาแสงไฟ ?

ดวงตาไม่ชินกับความมืด

ทุกเวทีจึงคือรันเวย์

สังเคราะห์แสงเพื่อเติบโต

ไม่ต่างอะไรกับพืช

เหนื่อยมั้ยที่ต้องเกร็งกล้ามเนื้อมือเกาะเกี่ยว ?

ฝากชีวิตตัวเองไว้บนชื่อของคนอื่น

ฝึกลีลากายกรรมขั้นสูง

ยืดคลายกล้ามเนื้อให้ตัวอ่อน

ดัดกระดูกให้เข้าที่ลงล็อกกับทุกอุปกรณ์การแสดง

Author

โรสนี นูรฟารีดา
กวีผู้ผ่านสนามข่าวมาอย่างเข้มข้น รักการเดินทางเพื่อสะสมเรื่องเล่า มีทุ่งลาเวนเดอร์ส่วนตัว ชาร์จพลังชีวิตด้วยการกอดและไอศกรีม

Author

นันท์ณิชา ศรีวุฒิ
ทำงานอะไรก็ได้ที่ใช้การออกแบบและศิลปะสร้างวัฒนธรรมการคิดเชิงวิพากษ์เพื่อการเปลี่ยนแปลงของสังคมให้กับคนรุ่นใหม่ในเมืองเล็กๆ