The Passenger
โรสนี นูรฟารีดา
กลางวันสวมชุดมนุษย์เงินเดือน
กลางคืนสวมครุยนักฝัน
ฉันและเธอ
เขาและใคร
ไต่ไปบนเส้นเวลา
สมมติตัวเองให้โคจรรอบคนอื่น
เพราะโลกมีแรงโน้มถ่วง
ชีวิตจึงมีแรงเฉื่อย
อีกไกลไหมเส้นชัยของความฝัน
ร่วงหล่นครั้งที่ร้อย
เจ็บช้ำรอบที่ล้าน
ความพยายามไม่เคยทรยศคนที่ตั้งใจ
แต่โชคชะตาคือนักมายากลเสมอ
บางคืนผลักบางใคร
ร่วงหล่นจากนั่งร้านแห่งความฝัน
บางวันผลักบางคน
ให้ลุกลี้ลุกลนผจญโชค
ลอตเตอรี่ของความสำเร็จ
มีตัวเลขกี่หลัก
ในสนามที่ผู้ตั้งกฎเกณฑ์ไม่เคยลงมาเล่น
กางแขนออกเป็นปีก
กี่ครั้งกี่คราว
จึงจะเอื้อมคว้าโอกาสได้อยู่มือ
กลางวันสวมชุดมนุษย์เงินเดือน
รับใช้ปากท้องสุดแรงเกิด
กลางคืนสวมครุยนักฝัน
ถนนสายนั้น สะพานเส้นนี้
รับใช้ความพยายามของใคร
หิ่งห้อยประดิษฐ์
เปล่งแสงวอมแวม
แข่งกับหลอดไฟ
แสงสว่างมีราคาที่ต้องจ่าย
มหรสพในความมืดจึงไม่เคยได้แจ้งเกิด
ดวงดาวอับแสงตกสำรวจ
ตัวชี้วัดความพยายามเลือกที่รักมักที่ชัง
เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
หยดเหงื่อของคุณไม่ได้พูด
แต่ดวงตาตะโกนกร้าวขณะปิดไฟนอน
เหนื่อยไหม — ไม่เคยมีใครถาม
ฉัน คุณ และเขา ในสนามความฝัน
วิ่งไล่ไขว่คว้านาฬิกาหยุดเวลา
เพื่อจะไถ่ถอนตัวเองคืนมาจากเดือนปีที่ไม่น่าจดจำ
ความฝันที่กำลังก่อสร้าง
ก่อรูปก่อร่างบนความจริงแสนชำรุด
ปีนป่ายนั่งร้านขึ้นไปพักพิง
ซ่อมแซมตัวเองบนที่สูง
เพื่อจะร่วงหล่นลงมาอีกพันครั้ง
สู่ความสามัญอันแสนธรรมดา
กางแขนออกเป็นปีก
หวังว่ามันจะแข็งแรงพอ
สำหรับแบกรับน้ำหนักความฝัน
น้ำตาเป็นเชื้อเพลิงได้ไหม
ในภาวะสุญญากาศ
ที่การเดินทางไกลมีค่าอนันต์
กลางวันสวมชุดมนุษย์เงินเดือน
กลางคืนสวมครุยนักฝัน
ปีกของคุณหรือปีกของใคร
ปลดระวางตัวเอง
กลายเป็นเครื่องประดับโง่ ๆ
ในร้านโชว์ห่วยชื่อโลก
Author
