วีรพร นิติประภา

ประเทศที่ไม่สนใจเรื่องชีวิต ไม่เข้าใจชีวิต ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเด็ก ทำงานมากชั่วโมงที่สุดในโลก ทุนนิยมกระหน่ำโฆษณาบดบังความเข้าใจเรื่องการแก่ตัวด้วยมายาคติ โฆษณาสถานเสริมความงามและอาหารเสริมทำให้สังคมสร้างมาตรฐานความงามขึ้นมา

จู่ ๆ ก็นึกถึงคราวต้มยำกุ้งขึ้นมา มีคนล้มละลาย สิ้นเนื้อประดาตัว ฆ่าตัวตายมากมาย มีความเสียหายกระจายไล่ลามไปทั่วโลก และคนมั่งมีที่ยิ่งมั่งมีขึ้นอีกทบเท่าทวีคูณ

ข่าวคลั่งยาหลอนยามีออกมาให้เห็นรายวัน…วันละหลาย ๆ ข่าว ไม่แค่ทำให้เห็นการระบาดไม่ได้ทบเท่าทวีคูณไม่หยุดยั้งในหมู่วัยรุ่นและหนุ่มสาวเท่านั้น แต่ยังเสพกันงอมแงมทุกวัยไปกระทั่งกลางคนด้วย

โลกหลังโควิดก็ไม่คิดเป็นห่วงคนหนุ่มสาวเท่าไหร่นักแล้ว แต่ห่วงตัวเองกับคนแก่เฒ่าของประเทศมากกว่า

ประชาชน พ่อแม่ ครูบาอาจารย์จะพานให้ความสำคัญกับเลี้ยงดูเยาวชนให้เติบโตขึ้นเป็นคนมีระเบียบวินัย ถึงขั้นเอาคำว่า ‘เด็กดี’ มาผูกติดกับความมีระเบียบวินัย มิหนำซ้ำยังเชื่อมโยงความมีระเบียบวินัยเข้ากับความเคารพกฎหมาย 

ดูเหมือนคนกรุงเทพฯที่เคยขึ้นชื่อว่าดูถูกคนจนและคนต่างจังหวัดจะเริ่มมีจิตสำนึกมากขึ้นแล้ว

กรณีคุกคามล่วงละเมิดทางเพศของ ’รองหัวหน้าพรรค’ ที่กำลังเป็นข่าวดัง มีคนจำนวนมากพูดถึงเรื่องนี้เชื่อมโยงกับการไม่สามารถหักห้ามความต้องการทางเพศ  และความล้มเหลวในควบคุมตัวเอง ซึ่งทำให้มองข้ามและไม่เห็นมิติอื่น ๆ เกี่ยวกับการข่มขืนและเหยื่อไปด้วย  

เป็นเรื่องยากมากที่เราจะปิดหูปิดตาไม่ให้เด็ก ๆ ได้รับรู้ถึงสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในโลก  เราไม่สามารถปิดบังอะไรเด็ก ๆ ได้เหมือนสมัยก่อนอีกแล้วในโลกสมัยใหม่  และแทนที่จะปิดบัง  เราควรเลิกหลอกตัวเองเสียทีว่าเราปิดบังพวกเขาได้ 

ไม่มีใครควรใช้เงินพ่อแม่เพื่อการศึกษาระดับปริญญาโทหรือเอก อย่างที่บอก…มันไม่จำเป็น ในแง่เศรษฐศาสตร์มันก็เป็นการลงทุนที่ไม่คุ้มค่า ยิ่งเรียนต่อต่างประเทศยิ่งแล้ว เว้นแต่พ่อแม่ของคุณจะร่ำรวยมาก ๆ

ถ้าไม่ยากจน คุณก็จะไม่มีวันเข้าใจวลีที่ว่า ‘ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม’  ก็ดูชีวิตที่ผ่านมามันก็ไม่เคยจะมีอะไรหรูหรา  ทำมาหาได้แค่พอเอาตัวรอดอยู่ได้จำกัดจำเขี่ยไปวัน ๆ  บ้านก็ซอมซ่อ  คับแคบ  แออัด  รถราก็ไม่มี  ไปไหนทีครึ่งค่อนวัน  แถมยังไม่รู้จะไปไหน  ห้างใหญ่ ๆ ทุกอย่างก็ล้วนราคาแพง