The Passenger
โรสนี นูรฟารีดา
– 1 –
ไม่เจ็บปวดอย่างไรได้ ?
เมื่อทุกอย่างล้วนตลบตะแลง
ทั้งที่คำสัญญาทุกบรรทัด
ล้วนบันทึกความเป็นตายของผู้คน
ไม่เจ็บปวดอย่างไรได้ ?
เมื่อชีวิตเหมือนกลายเป็นของเล่น
ทดลองการต่อรองอำนาจ
ด้วยชีวิตประชาชนเป็นเดิมพัน
ยื่นหมู ยื่นแมว
ยื่นอนาคต แลกความหวัง
ยื่นความฝัน แลกความปลอดภัย
แต่ประชาชนทั้งหลาย
ยื่นชีวิต แลกการคุ้มครอง
ไม่เจ็บปวดอย่างไรได้ ?
เมื่อเวลาได้พิสูจน์ตัวมันเองจนชัด
ว่ากราฟเดียวที่พุ่งทะยานสุดกู่
คือกราฟแห่งความหดหู่ของคนทุกวัย
– 2 –
จะยังมีความสุขอยู่อย่างไรได้ ?
เมื่อความชิดใกล้หมายถึงอันตราย
และความตายคือความโดดเดี่ยวซ้ำสอง
คนมีความสุขรู้สึกผิดต่อคนที่กำลังหลั่งน้ำตานองหน้า
คนกินอิ่มรู้สึกผิดต่อคนที่กำลังหิ้วท้องหิวโหย
คนนอนอุ่นรู้สึกผิดต่อคนที่กำลังเผชิญหน้ากับพายุใหญ่
คนมีความหวังรู้สึกผิดต่อคนที่ไม่เหลือแม้ความฝัน
คนกระเป๋าหนารู้สึกละอายต่อคนที่ไม่มีแม้แต่เศษเหรียญในมือ
– 3 –
ตลาดเดียวที่เติบโต
คือตลาดแห่งการเอาชีวิตรอด
เอาชีวิตรอดจากความหิวกระหาย
เอาชีวิตรอดจากการเจ็บไข้ได้ป่วย
เอาชีวิตรอดจากความหดหู่ทุกข์เศร้า
เอาชีวิตรอดจากการไม่ใส่ใจเหลียวแล
เอาชีวิตรอดจากการกดขี่สิทธิอันพึงมีพึงได้
เอาชีวิตรอดจากความเป็นคนนอกในประเทศที่ตัวเองจ่ายเงินภาษี
เอาชีวิตรอดจากการตกสำรวจความพร้อมที่เอื้อต่อการมีชีวิต
เอาชีวิตรอดจากการสละชีวิตเป็นบทเรียนบนแท่งกราฟประจำวัน
เอาชีวิตรอดจากความไม่รอด
– 4 –
หัวใจเดียวที่ขยายใหญ่
คือหัวใจแห่งการปล่อยวางไม่รู้จบ
เจ็บจุกจนเกินกลั้น
กลืนก้อนสะอื้นกันไปก็มาก
จ่ายเงินเยียวยาชีวิตตัวเองกันไปก็หลาย
คนบนหลังเสือไม่สะทกสะท้านหันมอง
คนบนกองกิเลสแกล้งไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ตาสีตาสาเอาตัวไปนาเอาขาไปไร่
เอาเหงื่อแลกข้าว เอาแรงแลกผัก
ขณะสมหญิงสมชายจับจ้องการประชุมสภาฯ
และกำลังจะอดตายอยู่ในป่าคอนกรีต
ไม่มีใครวางใจใคร
และไม่มีใครวางใจคุณ
เงินทอนในกระเป๋าสตางค์กระซิบกระซาบส่งเสียง
โปรดเว้นช่องว่างให้ผลประโยชน์ได้เติบโต
– 5 –
ไม่เจ็บปวดอย่างไรได้ ?
เมื่อทุกคำสัญญาเป็นเพียงเสียงเพลงกล่อมเด็ก
มือที่ปะชุนซ่อมแซมไม่เคยขยับ
มีแต่ต้นตอปัญหาที่ขยาย
และพลเมืองทั้งหลายจ่ายชีวิตเยียวยาผู้นำ
Author
Illustrator
