ระหว่างบรรทัด
อภิชัย ตระกูลเผด็จไกร
บางทีเราก็แค่ทำตัวเป็นบางสิ่งที่ยอมปล่อยให้บางอย่างเคลื่อนไหลผ่านตัวเราไปได้ โดยที่ไม่ต้องพยายามดื้อดึงฝืนฝ่าขืนตรึงอะไร
เหมือนก้อนหินในลําธารที่ปล่อยให้กระแสของสายนํ้าไหลผ่านแรง-เบา ต้นไม้ท่ามกลางหิมะที่ปล่อยให้ความเยือกเย็นของมันเคลือบกอด หรือท้องฟ้าที่ยอมปล่อยให้ก้อนเมฆใช้ไอนํ้าวาดเป็นรูปอะไรก็ได้ต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่ได้พยายามขัดขวางขืนข่มใด ๆ
หรือกับความรู้สึกต่าง ๆ ที่เดินทางกันเข้ามา เศร้าโศกหรือปรีดี เสียใจหรือสุขสันต์ฯ ใด ๆ ก็ตาม ในที่สุดหลายอย่างที่เข้ามาเหล่านั้น มันก็ไม่ได้อยู่กันนาน ผ่านมาแล้วก็จากไปในไม่ช้า สิ่งต่าง ๆ ที่เราอยากกอดตรึงขึงกันเอาไว้ อย่าลืมว่าเราต่างก็ทำไม่ได้ ใจจะขาดยังไงมันก็ไม่ยอมเชื่องให้เราทำแบบนั้นกัน เข้ามาได้ก็จากกันไปได้ ดีใจแค่ไหนก็เป็นเจ้าของครอบครองความรู้สึกแบบนั้นให้คงอยู่ตลอดไปไม่ได้ เสียใจแค่ไหน-กอดเราไว้แน่นแค่ไหน เดี๋ยวมันก็ต้องยอมปล่อยเราไป…ในที่สุด
ดั่งดอกซากุระที่สวยงามเฉิดฉายพรั่งพรายสะท้านตาเพียงใด ในที่สุดก็ต้องยอมร่วงโรยปล่อยวาง เมื่อกฎเกณฑ์ของเวลาเดินทางมาถึง
เราก็แค่จำภาพความสวยงามที่เกิดขึ้นเหล่านั้นให้มั่น แล้วก็แค่ปล่อยมันไป…ให้ได้ หรือเรื่องบางอย่างที่ไม่เป็นใจ ไม่เป็นไปตามความเร็วของเวลาในหัวใจที่ต้องการให้เป็น เช่นก้อนเมฆที่บดบังปิด-บังยอดของภูเขาฟูจิ แค่เรารอเวลากันนิดเดียว เดี๋ยวมันก็จะเคลื่อนผ่านไปแล้ว เราก็แค่รอจังหวะ และก็ปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้น ซึมซับไปกับมันอย่างไม่ต้องร้อนใจ เป็นไปได้แค่ไหนก็เป็นไปได้แค่นั้น วุ่นวายหัวใจกันยังไงเราก็ย้ายก้อนเมฆก้อนนั้นกันไม่ได้อยู่ดี…ถูกไหม?
หรือบางทีในที่สุด…ความสุขที่แท้จริงมันก็แค่ ’กินอิ่ม-นอนหลับ‘ กินอิ่ม? ก็คือกินอะไรก็ได้ที่อยากกิน ไม่มีข้อแม้ของโรคภัย ที่จะขัดขวางหวงภัยในการหยุดเราไม่ให้ได้กินสิ่งนั้นสิ่งนี้อย่างที่อยากกิน อย่างผู้ป่วยบางคน แม้แต่นํ้าเปล่า ๆ ธรรมดา ๆ ก็ยังดื่มเข้าไปไม่ได้
นอนหลับ? ก็คือนอนหลับได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวต่อเรื่องใด ๆ ไม่ต้องพะวงกังวลหัวใจในการที่จะหลับตาพักผ่อนเวลาไหน อยากหลับก็แค่ปิดตา อยากตื่นก็แค่เปิดตาและพร้อมลุยกับวันใหม่ ๆ ลมหายใจใหม่ ๆ กันได้…ต่อไป
เพราะฉะนั้น เราก็แค่ยอมรับในการที่จะมีความสุข และยอมปล่อยวาง เมื่อเวลาของความทุกข์เดินทางกันมาถึง ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเราเองในการที่จะรู้สึกอะไรกับใคร รักใครก็ไม่ต้องเผื่อหัวใจกันเยอะ เพราะหลายครั้งของที่เราเผื่อไว้ในการเดินทาง ก็อาจไม่ได้เอาออกมาใช้ในที่สุด แค่ต้องยอมรับ-ปล่อยวางกันให้ได้ ถ้าจะเกิดอะไร
เหมือนดั่งปลาที่หนีขึ้นมาจากนํ้าในวันที่อุณหภูมิของนํ้าจะเปลี่ยนไปอย่างไร ละลายจากธารนํ้าแข็งที่เยือกเย็น หรือไหลผ่านใกล้ดวงอาทิตย์ที่เผาไหม้ร้อนแรงขนาดไหนก็หนีขึ้นมาจากนํ้าขึ้นมาบนบก เพื่อหยุดพัก ไม่ฝืนก็ไม่เหนื่อย ไม่มีข้อแม้…ก็ไม่ต้องกังวลอะไร
Itamuro, Japan
The Falling Sakura – เกิดขึ้น-ร่วงโรย พลิบาน-เลือนหาย
บทเพลงจากเปียโนในยามฝนปรอย ฉากหลังคือต้นซากุระริมลําธารในช่วงเวลาที่สายลมพัดผ่านให้ดอกร่วงโรย ปลิวล่องในอากาศก่อนล่วงหล่นลงดิน ความสวยงานนั้นไม่ถาวรจีรัง สวยงาม-ยิ่งใหญ่เพียงใดก็ต้องปล่อยวางให้จากไป…ในที่สุด หรือสุดท้ายแล้ว…ความหมายของคำว่านิรันดร์คือการเปลี่ยนแปลง
Author
Illustrator
