The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

1

กางแผนที่เมือง

ปิดตาเดินได้กี่ก้าว

จึงเรียกตัวเองว่าเจ้าของพื้นที่

ย่ำตรอกออกซอย

รู้จักทางลัดกี่แห่ง

จึงกล้าเรียกตัวเองว่าเจ้าถิ่น

น้ำแล้ง น้ำหลาก

รู้จักทางน้ำไหลกี่คุ้งกี่คลอง

จึงประกาศตัวว่าสันทัดนิเวศเมือง

2

สวัสดีผู้คนบนถนนฝั่งตะวันตก

กราบกรานประชาชนบนถนนฝั่งตะวันออก

ไหว้สี่ทิศนอบน้อมคารวะ

แนะนำตัว

หล่นไม่ไกลต้น

กลิ้งไปไม่พ้นเงา

ดินเดียวที่รู้จัก

คือดินเดิมที่เสริมธาตุอาหารไว้ให้แล้วอย่างดี

รากแรกที่กะเทาะเปลือก

คือรากฝอยที่ทดลองหยั่ง

ดินแข็ง ดินอ่อน ชอนไชลำบาก

ก็มีมืออีกเป็นพันช่วยกันพยุง

เติบโตในสวนเดิมไม่ได้

ก็ย้ายต้นกล้าไปชำไว้ในกระถางอื่น

เตรียมดินใหม่อีกสักปีสองปี

รอสารอาหารเข้าที่

ก็ได้เวลาย้ายกล้าต้นเดิมกลับมาลงดิน

3

ปวารณาตน

เป็นร่มเงาสาธารณะเฉพาะฤดูกาลหนึ่ง

ซึ่งเมื่อเสร็จสิ้นพิธีกรรมขานนับคะแนน

และหีบบัตรเลือกตั้งว่างเปล่า

ชื่อเสียงเรียงนามที่เคยเอ่ยปากฝากเนื้อฝากตัว

ก็อันตรธานตัวไปในไม่ช้า

ทิ้งภาพฝันเรื่องใหม่ให้ผิดหวังซ้ำเดิม

ราวกับว่าบ้านเมืองเลือกคนผิด

ไม่รู้จักหลาบจำ

4

ปีนั้นฝนก็ตกแบบนี้

พยากรณ์อากาศบอกว่าฝนจะมา

แต่พยากรณ์อากาศไม่ได้บอกว่าน้ำตาจะตก

เจ้าของพื้นที่ไม่รู้จักเมือง

เจ้าถิ่นไม่รู้จักทิศ

เจ้าเมืองไม่รู้จักทางหนีทีไล่อุ้มชูประชาชนให้พ้นภัย

น้ำตาใครท่วมท่อ

ซัดสิ่งปฏิกูลใต้พรมออกมากอง

พัดสิ่งหมักหมมใต้น้ำออกมาวาง

นกแก้วนกขุนทองท่องชื่อ

นกแร้งนกกาคาบไส้ออกมาโชว์

5

ปีนี้ฝนก็ตกแบบนั้น

ป้ายหาเสียงทุกสีไหลมากองรวมกัน

เละเทะ

Author

โรสนี นูรฟารีดา
กวีผู้ผ่านสนามข่าวมาอย่างเข้มข้น รักการเดินทางเพื่อสะสมเรื่องเล่า มีทุ่งลาเวนเดอร์ส่วนตัว ชาร์จพลังชีวิตด้วยการกอดและไอศกรีม

Illustrator

นันท์ณิชา ศรีวุฒิ
ทำงานอะไรก็ได้ที่ใช้การออกแบบและศิลปะสร้างวัฒนธรรมการคิดเชิงวิพากษ์เพื่อการเปลี่ยนแปลงของสังคมให้กับคนรุ่นใหม่ในเมืองเล็กๆ