Reading Time: < 1 minute

The Passenger

โรสนี นูรฟารีดา

-1-

ผู้เป็นเจ้าของท้องฟ้า

เธอไม่ได้ถามว่าฟ้าที่นี่สีอะไร

แต่ส่งรูปท้องฟ้าที่นั่นมาให้แทนประโยคบอกเล่า

ผมรู้ทันทีว่านั่นคือคำถาม

ฮัมเพลงที่เธอชอบ

ขณะบรรจุท้องฟ้าตรงหน้าลงในหน้าจอโทรศัพท์

กดส่งภาพท้องฟ้าข้ามฝั่งฟ้าไปหาเธอ

.

ฟ้าของผมสีเทา

ตั้งแต่วันที่ฝุ่นควันจากไฟป่าและเขม่าจากเกมอำนาจเดินทางมาถึง

แต่ฟ้าของเธอสีฟ้าเสมอ

แม้ในวันฝนตก

.

ฟ้าของผมไม่มีดวงอาทิตย์

เธอบอก

ฟ้าของเธอทำดวงจันทร์หล่นหาย

ผมแหย่

ฟ้าของผมไม่มีแม้กระทั่งดวงดาว

เธอตอกกลับ

ฟ้าของเธอมีก้อนเมฆแต่ไม่มีนก

ผมหัวเราะ

เธอเศร้ากับประโยคสุดท้าย

ท้องฟ้าเป็นของนกหรือเป็นของก้อนเมฆ

เธอถาม

ท้องฟ้าเป็นของเครื่องบิน

ผมตอบ

มีแต่เครื่องบินที่วาดแผนที่ลงบนผืนฟ้า

ลมก็วาดฟ้าด้วยริ้วเมฆเสมอ

เธอให้เหตุผล

นกไม่มีแผนที่

พวกมันเคยบินชนกันไหม

เธอถามจริงจัง

คำถามเด็กอนุบาล

ผมคิด

แต่ก็หาคำตอบให้เธอไม่ได้

ท้องฟ้าอาจเป็นของปลาฉลาม

เช่นเดียวกับที่ทะเลเป็นของแมงกะพรุน

ผมบอก

หากปลาฉลามว่ายฟ้า

มันจะเขมือบก้อนเมฆไหม

เธอถามต่อ

ผมไม่รู้

ไม่รู้จริง ๆ

ในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นมีท้องฟ้าหรือมหาสมุทร

หากแต่เมื่อจ้องลึกลงไป

ผมพบตัวเองดำผุดดำว่ายอยู่ในนั้น

.

.

.

-2-

เมื่อวานและทางผ่าน

ถ้าผ่านความคดเคี้ยวนี้ไปได้

คุณจะเจอ…

ที่ซึ่งแม่น้ำไหลรวมกับความฝัน

ที่ซึ่งฝูงปลาว่ายร่วมกับความหวัง

ที่ซึ่งถนนรอคอยผู้ร่วมทางเสมอ

ที่ที่น้ำตาถูกแทนค่าด้วยความซาบซึ้ง

มิใช่ความเจ็บปวด

ที่ที่การเยียวยามีไว้รักษาความป่วยไข้

มิใช่คำที่ใช้ปลอบใจผู้สูญเสีย

ที่ที่ความรักไม่ข้องเกี่ยวกับความโลภ

ที่ที่ความปลอดภัยในชีวิตเป็นสิทธิขั้นพื้นฐาน

มิใช่เรื่องของการเอาตัวรอด

ที่ที่การกินอิ่มนอนหลับมิได้ถูกแลกมาด้วยสายตาเวทนาสงสาร

ที่ที่ไม่มีใครถูกทำให้อันตรธานหายไปในความเงียบ

คุณคงอยู่ในเมฆสักก้อน

ดำผุดดำว่ายเล่นกับฝูงปลาบนท้องฟ้า

ดื่มแดดต่างน้ำอมฤต

ควานคว้าบางสิ่งซึ่งไกลห่างจากพื้นถนนที่มีแต่ปัญหาและความจอแจวุ่นวาย

อาจใช่… หรือไม่ใช่ ?

ถนน ก้อนเมฆ ภูเขา และแม่น้ำ ก็ล้วนทางผ่าน

เส้นทางของเมื่อวานยังไม่จบ

เส้นทางของวันนี้ก็เริ่มต้นใหม่

คนที่หายตัวได้กดปุ่มหายตัว

หลีกหนีสิ่งซึ่งค้ำคอในนามความรับผิดชอบ

.

.

.

-3-

เก้าอี้ที่ล็อกชื่อคนนั่ง

สิ้นสุดปฏิทินปีงบประมาณ

มนุษย์ในระบบกลไกของรัฐบันทึกผลการปฏิบัติงานข้ามปี พ.ศ.

กันยายนโขยกเขย่า

เก้าอี้บางตัวขยับเคลื่อน

ปลิวไป

สร้างศัตรูขึ้นในอากาศ

เพื่อจะได้ชื่นชมฮีโร่คนใหม่

คนที่รู้ไม่ปริปากพูด

คนที่ไม่รู้ป่าวร้องโพนทะนา

จุดโคมส่งข่าว

เอื้อมมือขึ้นสู่ท้องฟ้า

ตรึงขาเก้าอี้ตัวเอง

.

.

.

-4-

คำตอบของบางสิ่ง

ผมเงยหน้ามองฟ้าสีแพดเดิลป๊อปเรนโบว์ 

ชื่อไอศกรีมถูกนำมาเรียกแทนสีของท้องฟ้า

มิน่า… ท้องฟ้าที่นี่ถึงละลายแล้วละลายอีก

ผมบอก

คนต้นคิดขมวดคิ้วย่น

กฎของไอศกรีมคือต้องรีบกินก่อนที่จุดหลอมละลายจะมาถึง

เธอย้ำ

ผมจ้องมองท้องฟ้าในหน้าจอโทรศัพท์

เห็นความสุขของตัวเองละลายแข่งกับท้องฟ้า

เก้าอี้บางตัวอุณหภูมิสูงเกินไป