“ไม่ว่าความจริงจะน่าขื่นขมเพียงใด มนุษย์เราก็ข้ามพ้นไปได้ ด้วยหัวใจดวงเดียว เพราะฉะนั้นแม้ว่าความเป็นจริงจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่หากจิตใจเราเปลี่ยนแปลงไปละก็ ที่นั่งตัวนี้ย่อมมีความหมายอันล้ำค่าอย่างแน่นอน…”
ในบางเรื่องสำหรับบางคน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะก้าวผ่าน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเพิ่งผ่านมาไม่นาน หรือผ่านมานานมากแล้ว แต่ยังจำได้ไม่เคยลืม
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากทำให้ดีกว่านี้…”
“อยากทำให้ได้มากกว่านี้…”
“รู้อย่างนี้…”
“ถ้าเป็นแบบนี้นะก็คง…”
หนังสือเพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น วรรณกรรมแปลสัญชาติญี่ปุ่น ดึงแขนขวาด้วยคำโปรยบนปกว่า นิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณเข้าใจ ความหมายที่แท้จริงของการย้อนเวลา ตามมาด้วยแขนซ้ายด้วยยอดขาย 800,000 เล่มทั่วญี่ปุ่น สองแขนที่โดนดึง ด้วยตัวอักษรบนปกโน้มน้าวใจให้อ่านได้สำเร็จ
หนังสือเล่าเรื่องภายในคาเฟ่ ‘ฟูนิคูลิ ฟูนิคูล่า’ มีตำนานเลื่องลือว่า ที่นี่สามารถทำให้คนย้อนเวลาได้ โดยมีกฎที่ยุ่งยากทั้งหมด 5 ข้อ จากกฎทั้งหมด เราค้นพบความแปลกแต่สำคัญอยู่ในข้อ 2 คือต่อให้จะย้อนกลับไปช่วงเวลานั้นได้ ความจริงจะไม่เปลี่ยนแปลง
คำถามคือเราจะย้อนเวลาไปเพื่ออะไรกัน?
Future: เธอมาจากอนาคตใช่ไหม
จะทำอย่างไรถ้าคนรักกลายเป็นคนแปลกหน้า โคตาเกะ พยาบาลสาวที่ต้องดูแลสามี ฟุสะงิ ผู้เป็นอัลไซเมอร์ขั้นรุนแรง มีจดหมายฉบับหนึ่งเขียนโดยฟุสะงิผู้เป็นสามี ที่นำพาให้โคตาเกะใช้โอกาสตอนที่อยู่ในคาเฟ่ย้อนเวลากลับไปอ่าน เพราะเชื่อว่าจดหมายฉบับนั้น ต้องเป็นจดหมายรักเป็นแน่แท้ ไออุ่นกาแฟหอบร่างโคตาเกะมายังอดีตในบรรยากาศคาเฟ่ เมื่อทั้งคู่ได้พบเจอกัน ทำให้โคตาเกะทวงถามถึงจดหมาย ฟุสะงิก็รู้ได้ในทันทีว่า ภรรยาของเขาเดินทางมาจากอนาคต
Past: วันที่ยังไม่ลืม จดหมาย วันที่มา…
3 ปีก่อนหน้าคือช่วงเวลาที่ฟูสะงิ ยังไม่มีอาการอัลไซเมอร์
2 ปีก่อนหน้าเขาเริ่มมีอาการ
และ 1 ปี ซึ่งเป็นเวลาปัจจุบัน อาการเขารุนแรงมากจนจำโคตาเกะ แค่ในฐานะพยาบาลดูแลไม่ใช่ภรรยา วันที่ยังไม่ลืม จดหมาย วันที่มา…คือช่วง 2 ปีก่อนหน้า ในวันที่สามีของเธอเริ่มมีอาการอัลไซเมอร์บ้างแล้ว สิ่งที่สำคัญมากกว่าจดหมายคือการที่เธอได้รู้ความจริงว่า สามีรู้มาตลอดว่าตัวเองจะเป็นอัลไซเมอร์ อาการจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดจะจำภรรยาตัวเองไม่ได้ จึงทำให้เขาเขียนจดหมายฉบับนั้น เพื่อบอกเธอในสิ่งที่จะเกิดขึ้นไว้ล่วงหน้า
Present: ขอบใจนะ
“เพราะฉะนั้น ในกรณีที่ฉันสูญเสียความทรงจำไปเรื่อยๆ ต่อให้ฉันพูดหรือทำตัวอย่างไร
ต่อให้ฉันเกิดลืมเรื่องของเธอ
เธอคงจะใช้ความเยือกเย็นข่มอารมณ์ตัวเอง และคบหากับฉันต่อไปในฐานะพยาบาล
แต่ฉันอยากให้เธอจำเอาไว้อย่างหนึ่งว่า
พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ถ้าเป็นสามีภรรยากันแล้ว
ต้องทนขมขื่น เราแยกทางกันก็ได้นะ
เธอไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นพยาบาลต่อหน้าฉัน
ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันเป็นสามี เธอจะไปจากฉันก็ได้
เธอทำเรื่องเฉพาะที่ทำได้ในฐานะภรรยาก็พอแล้ว
ก็เราเป็นสามีกันนี่นา
ยังไงต่อให้ฉันสูญเสียความทรงจำ ฉันก็ยังอยากเป็นสามีภรรยากับเธอ
ถ้าเธออยู่กับฉันด้วยความเห็นใจเพียงอย่างเดียว
ฉันไม่เอาด้วยหรอก”
ฟุสิงะไม่กล้าพูดต่อหน้าภรรยาจึงเขียนความรู้สึกนี้ผ่านจดหมายแทน หลังจากทั้งคู่ได้ร่ำลากันเสร็จทันเวลาที่กาแฟยังอุ่น โคตาเกะกลับมาปัจจุบัน เธอเข้าใจสิ่งที่สามีปรารถนาให้เธอเป็นภรรยาเขาต่อไป ต่อให้สูญเสียความทรงจำ ฟุสะงิก็ยังใส่ใจโคตาเกะอยู่เสมอ
ในเวลาปัจจุบันฟุสะงิมักเปิดนิตยสารท่องเที่ยวอ่าน กางสมุดบันทึกแล้วเขียนอะไรลงไป สิ่งที่เขาทำเครื่องหมายในนั้นไม่ได้หมายจะแสดงถึงความใส่ใจงาน ในฐานะนักแต่งสวน แต่เครื่องหมายเหล่านั้น ล้วนเป็นสถานที่ที่เขา ได้เคยไปกับโคตาเกะผู้เป็นภรรยาทั้งสิ้น
ในบางช่วงเวลา เรากลับมาทบทวนในความผิดพลาด และอยากกลับไปทำอดีต ให้มันดีกว่าเดิมอย่างโคตาเกะ
ในบางช่วงเวลา เราไม่อาจปฏิเสธความจริง ที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้าได้ และพยายามรับมืออย่างฟุสะงิ
แต่ในความเป็นธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ ย่อมไม่สามารถควบคุมสรรพสิ่งได้ตลอดไป
สิ่งที่ทำได้มีเพียงแต่การ ทำวันนี้ ตรงนี้ ให้ดีที่สุด
โคตาเกะยังคงดูแลสามีต่อไปไม่ว่าจะเป็นสถานะอะไร ฟุสะงิจำภรรยาไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึกของเขา ยังมีภรรยาคนนี้ในใจเสมอ
“เราเอาแต่พะวงกับเรื่องที่ตัวเองทำไม่ได้จนหลงลืมเรื่องสำคัญที่สุดไป“
หนังสือ เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น (Cafe Funiculi Funicula)
ผู้เขียน Toshikazu Kawaguchi (โทชิคาซึ คาวางุจิ)
ผู้แปล ฉัตรขวัญ อดิศัย
สำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์
PlayRead: คอลัมน์รีวิวหนังสือประจำ Decode.plus เมื่อกองบรรณาธิการขอ add หนังสือ (ที่อยากอ่าน) ขึ้นไว้บนเพลย์ลิสต์ พบกับหนังสือหลากหลายสไตล์ หลากหลายวิธีการเล่าเรื่องที่เชื่อมร้อยกับชีวิตและสังคม แวะมาหาอ่านกันได้ทุกเย็นวันพฤหัสบดี
Author
