The Passenger
โรสนี นูรฟารีดา
-1-
ทีละร่าง…
ทีละร่าง…
ค่อย ๆ ร่วง
เหมือนน้ำตาไหลลงทีละหยด
จนรวมกันเป็นมหาสมุทร
กว้างใหญ่ไพศาล
เพราะบรรจุความสูญเสียของคนทั้งโลกรวมกันทุกทวีป
ทีละครั้ง…
ทีละคน…
ค่อย ๆ จาก
ถ้อยคำไว้อาลัยถูกกล่าวขึ้นต่อเนื่องวันต่อวัน
นับเดือน
นับปี
พิธีศพถูกปรับเปลี่ยนใหม่
มือใกล้มือ
แต่เอื้อมมือไปกุมมือไม่ได้
ตาใกล้ตา
ใจใกล้ใจ
แต่ไม่มีหัวใจดวงไหนได้กอดจนเต็มรัก
รักใกล้รัก
แต่บางรักไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่เพื่อดูใจ
-2-
ทีละร่าง…
ทีละร่าง…
ค่อย ๆ ร่วง
วันนั้นเป็นด่านหน้า
เป็นกำแพง
เป็นความหวัง
เป็นกำลังใจ
เป็นผู้ช่วยเหลือ
วันนี้กลับตาลปัตรกลายเป็นคนไข้ใหม่บนเตียงผู้ป่วย
ทีละครั้ง…
ทีละคน…
ค่อย ๆ จาก
จากหนึ่งเป็นสอง
เป็นสิบ
เป็นร้อย
เป็นเสาหลักที่ค่อย ๆ เอนลง
เพราะดินอุ้มน้ำมาเนิ่นนานเกินไป
ทีละหยด…
ทีละหยาด…
น้ำตาบ่าไหล
รินปนกับหยดเหงื่อในชุดปลอดเชื้อ
ซึ่งบางขณะก็เป็นเพียงเสื้อกันฝนบาง ๆ
ที่ไม่แน่ใจว่าจะป้องกันอะไรได้สักกี่มาก
ทีละวัน…
ทีละคืน…
ต่อเนื่องเป็นสัปดาห์
เป็นเดือน
เป็นปี
ปีที่ไม่ได้กลับบ้าน
ปีที่ไม่ได้กอดลูก
ปีที่ไม่ได้กินข้าวกับแม่
ปีที่ไม่ได้ดูแลพ่อ
ปีที่ไม่ได้กุมมือย่า
ปีที่ไม่ได้พบปะใคร ๆ
ปีที่ต้องกอดตัวเองไว้ให้อุ่น
เพื่อไม่ให้จิตวิญญาณแหลกสลายไปต่อหน้าต่อตา
-3-
ทีละร่าง…
ทีละรัก…
สะกิดเตือนสติ
ทีละมือ…
ทีละแขน…
ค่อย ๆ พยุง
ทีละชั่วโมง สองชั่วโมง
รวมกันเป็นวัน
เป็นเดือน
ทีละบาท สองบาท
รวมกันเป็นหมื่น
เป็นแสน
สมทบทุน
สมทบแรง
วางอิฐคนละก้อน
ก่อกำแพงกั้นขวางเท่าที่แรงมี
เพื่อไม่ให้ใครคนไหนถูกพรากลมหายใจจากไปอย่างนิ่งเฉยดูดาย
-4-
ทีละร่าง…
ทีละร่าง…
ค่อย ๆ ร่วง
ทีละหยดน้ำตาไหลมารวมกันเป็นมหาสมุทร
คนผู้รอคอยลอยคออยู่ในทะเลน้ำตา
ขณะสละแขนขาของตัวเองเป็นเสื้อชูชีพพยุงเพื่อนมนุษย์
พลางวาดหวังว่ารุ่งอรุณแห่งความหวังจะมาถึงในไม่ช้า
กลางมหาสมุทรแห่งความสูญเสียที่ลึกและกว้างใหญ่ไพศาล
บรรจุความสูญเสียของคนทั้งโลกรวมกัน
ทุกทวีป
Author
Illustrator
