ถ้าเราไม่ออกมาในวันนี้ อนาคตเราจะไปในทางไหน ในเมื่อเส้นทางไปข้างหน้ายังเต็มไปด้วยปัญหา
ความชัดเจนคือการออกมาเรียกร้อง สิทธิ และเสรีภาพ ที่เราควรมีเพื่ออนาคตที่ดีและมีทางออกของประเทศในวันข้างหน้า เสียงสะท้อนส่วนหนึ่งจากคนรุ่นใหม่ที่แสดงออกเพื่อกู้อนาคตของตัวเองกลับมา
Present to Future
วันนี้…อาจยังไม่ได้ออกแบบประเทศ
วันนี้…อาจยังไม่ได้ค้านข้อเสนอให้ดีขึ้น
วันนี้…อาจยังไม่ได้เขียนเรื่องราวดี ๆ สู่สายตาสังคม
วันนี้…อาจยังไม่ได้เป็นนักการเมืองที่ช่วยประชาชน
ปัจจุบัน – มัธยมศึกษาปีที่ 4
อนาคต – สถาปนิก
“ชอบวาดรูปและออกมาเพื่อวาดอนาคตตัวเอง”
มาม็อบครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4 หนูเคยพูดเรื่องการเรียกร้องในห้องเรียน แต่เพื่อนกลับบอกว่า แกอย่าไปใส่ใจเลย แกเป็นนักเรียนก็เรียนไปสิ ครูห้ามผูกโบว์ ห้ามชูสามนิ้ว
หนูชอบวาดรูป แต่การชอบอย่างเดียวมันอาจจะหาเงินไม่ได้ ประเทศของเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับศิลปะขนาดนั้น มองเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ หนูก็เลยอยากเป็นสถาปนิก อย่างน้อยน่าจะมีโอกาสหาเงินได้มากกว่าศิลปินเฉยๆ
อยู่ ม.4 อายุ 15 การเป็นสถาปนิกขึ้นอยู่กับเงินด้วย ถ้าแม่ไม่มีเงินส่งหนูเรียน หนูก็เรียนไม่ได้
ภาพอนาคตมันมืดไปหมดเลย มันไม่มีหนทาง ไม่มีอนาคต ไม่มีแม้แต่แสงสว่างสักนิดเดียวให้หนูเดินไป
หนูไม่กลัวโดนจับหรอกนะ ถ้าหนูไม่มาม็อบนี้ ไม่มาร่วมหาอนาคตที่นี่ ชีวิตหนูก็ไปตายเอาดาบหน้าอยู่ดี หนูมาครั้งนี้ดูมีอนาคตได้มากกว่าค่ะ
ปัจจุบัน – มัธยมศึกษาปีที่ 6
อนาคต – การเมืองฝ่ายค้าน
“เพราะการเมืองไม่ยุติธรรมหนูจึงอยากเป็นฝ่ายค้าน”
เรียนอยู่ ม.6 วันนี้หนูมากับเพื่อน
มาชุมนุมเป็นครั้งที่ 2 แล้ว รอบนี้ชวนเพื่อนมาด้วยค่ะ
ความฝันของหนูคืออยากเป็นนักการเมืองฝ่ายค้าน เราเห็นว่าประเทศมันมีเรื่องที่ต้องแก้ไขหลายอย่าง เช่น เรื่องรัฐธรรมที่เอื้อให้ สว.เป็นคนโหวตเลือกนายกรัฐมนตรี มันไม่ยุติธรรมเลย
ด้วยปัญหาหลายอย่าง หนูเลยอยากเป็นฝ่ายค้าน เพื่อให้การค้านเรื่องต่าง ๆ มันออกมาดีขึ้น ถ้าหนูเป็นฝ่ายรัฐบาลหนูก็ค้านไม่ได้สิ หนูอยากทำให้ข้อเสนอหลายเรื่องของคนธรรมดาที่เป็นพลเมืองมันออกมาดีที่สุด
ส่วนตัวหนูก็อ่านเรื่องต่าง ๆ จากทวิตเตอร์ แต่ก็อ่านหลายด้าน เพื่อไม่ให้เชื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง จากทวิตเตอร์สู่สนามหลวง หนูคิดว่าไม่อยากนั่งรีทวิตอยู่เฉยๆวันนี้จึงต้องมา
ปัจจุบัน – มัธยมศึกษาปีที่ 6
อนาคต – นักเขียน
“หนังสือเรียนไม่ควรสอนให้ตัดสินแค่เปลือกนอก “
หนูอยู่ ม.6 อายุ 17 ปี อยากเรียนอักษร อยากเป็นนักเขียนบท หนูเคยเห็นหนังสือภาษาพาที เห็นตัวละครใส่สายเดี่ยวเที่ยวกลางคืน แล้วบอกว่าเขาเป็นคนไม่ดี แต่มันอาจจะไม่ใช่โลกทุกวันนี้ มันมีมุมมองหลายอย่างในหนังสือเรียนที่มองมุมเก่า ทั้งที่หนังสือเรียนควรสอนให้ได้หลายมุมมอง ไม่ควรตัดสินแต่เปลือกนอก หนูอยากเป็นนักเขียนเพื่อทลายสิ่งนี้
อีก 4 ปี กว่าพวกหนูจะเรียนจบ ยังไม่รู้ว่าจะมีงานรองรับไหม อย่าว่าแต่มีงานทำเลย ยังไม่รู้ว่าจะได้เข้ามหาวิทยาลัยหรือเปล่า ถ้าประเทศเราดีเด็กทุกคนจะไม่กังวลว่าเราจะเข้าเรียนได้ไหม จะได้ทำงานหรือเปล่า เพราะมันจะมีงานรองรับ เงินเดือนควรเริ่มที่ 15,000 บาท มันควรคุ้มกับ 4 ปีที่เราจ่ายต้นทุนไปก่อนหน้านี้
ปัจจุบัน – ปวช. ปี 2
อนาคต – นักการเมือง / นักข่าวสายการเมือง
“อยากมีโอกาสได้เลือกอนาคตตัวเอง”
มาม็อบครั้งที่ 3 อยู่ ปวช. ปี 2 หนูเรียนสายอาชีพแต่มาต่อยอดไม่ค่อยได้ หนูโดนบังคับจากทางบ้านเพราะที่บ้านหนู เขาเรียนบัญชีกันหมดเลย เขาบอกว่าเรียนบัญชีจะไม่ตกงาน แต่ตัวหนูเองอยากเรียนรัฐศาสตร์ เพราะอยากเป็นนักการเมือง หรือนักข่าวสายการเมือง
หนูอยากแก้กฎเกณฑ์การรับนักศึกษาเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย บางคณะเขารับแค่สายสามัญ หนูรวมถึงเพื่อนสายอาชีพคนอื่นๆ ก็อยากเรียนนะ แต่บางคนพ่อแม่เขาไม่มีเงินส่งลูกเรียนสายสามัญ เด็ก ๆ เหล่านี้รวมถึงหนูเลยต้องจำยอมเรียนสายอาชีพ เรียกว่า ปิดโอกาสความฝัน ปิดโอกาสการเข้าศึกษาระดับมหาวิทยาลัยในคณะที่เราอยากจะเข้าศึกษาต่อ