ถ้ารัฐห้ามคนร่วมเพศกัน คนไทยอาจสูญพันธ์ุได้นะ

หลังมีกระแสกวาดล้างกลุ่มผลิตสื่ออนาจารผ่านเว็บไซต์ Onlyfan คนในสังคมส่วนหนึ่งตั้งคำถามกับมาตรฐานศีลธรรมอันดีที่กฎหมายไทยใช้ดำเนินคดีกับนักผลิตหนังโป๊เหล่านั้น บ้างวิพากษ์ถึงความเป็นไทย บ่นถึงความลักลั่นรับไม่ได้กับการร่วมเพศ ในขณะที่ทั่วโลกรู้จักพัทยาและซอยนานา

ชายต๊องหญิงเพี้ยน เป็นคู่รักผลิตสื่อบันเทิงทางเพศหรือหนังโป๊คนแรก ๆ ที่เปิดตัวในพื้นที่หนังโป๊ออนไลน์อย่าง Pornhub และเปิดอกพูดถึงการทำงานเรื่องเพศอย่างตรงไปตรงมากับสื่อหลายราย หลังเกิดกระแสการกวาดล้างจับกุมคนในวงการหนังโป๊ ชายต๊องลุกขึ้นมาผลักดันแก้กฎหมายเสนอร่างพ.ร.บ.แก้ไขประมวลกฎหมายอาญา ม.287 อย่างจริงจังเพราะหวังเปลี่ยนแปลงกฎหมายที่กดทับความเป็นมนุษย์และสิทธิเสรีภาพการทำงานของคนในตลาดหนังโป๊ของไทย

De/code สนทนากับชายต๊อง ถึงการควบคุมความลามกอนาจาร ศีลธรรมอันดีที่คนไทยนิยาม

ศีลธรรมเป็นคำที่ค่อนข้างกว้าง หลักจริยธรรมที่คนยึดถือปฏิบัติแตกต่างกันในแต่ละพื้นที่ แต่ละกลุ่มยึดถือซึ่งกว้างมากเกินไป จนเราไม่รู้ว่าบริบทของคำว่าศีลธรรมที่เราใช้

ในเชิงกฎหมายเขียนว่า “ขัดต่อศีลธรรมอันดีงามของสังคม” หมายความว่าอย่างไร เราไม่รู้เลยว่าไทยใช้ศีลธรรมอะไร คำว่า “ลามกอนาจาร” เราเอาอะไรมาตัดสิน ผมอยากให้เราทุกคนตีความคำว่าลามกอนาจารใหม่ คำนี้ค่อนข้างตีความแง่ลบ ดูแบบเป็นคำด่าด้วยซ้ำ ลามกไม่ใช่คำกลาง ๆ กฎหมายมันควรจะเป็นคำกลาง ๆ ไว้ก่อน ควรจะเป็นสื่อบันเทิงทางเพศ ซึ่งคำนี้อยู่ในกฎหมายที่ผมกำลังร่างเลย คำนี้ความหมายเป็นกลางมาก มันไม่มีตัดสินเลยว่ามันถูกหรือมันผิด 

หลักศีลธรรมไม่ควรอยู่กับกฎหมาย กฎหมายควรตีความได้ง่าย ตรงประเด็น ไม่บิดพลิ้วและกว้างเกินไป ดังนั้นคำว่าศีลธรรมผมอยากให้ตัดมันออกจากกฎหมาย คำว่า “ศีลธรรม” “ความดีงามของสังคม” ไม่สมเหตุสมผล ที่เราจะมาถกเถียงกันเสียด้วยซ้ำ 

ชายต๊องเล่าว่าประเทศอื่นอยู่ร่วมกับสื่อทางเพศได้โดยการควบคุม กำหนดขอบเขตและนโยบายที่ชัดเจนจากรัฐ (Zoning) คือ การกำหนดอายุผู้ชม ผู้ผลิต, การกำหนดเนื้อหา เช่น ความยินยอม (Consent) ห้ามทำสื่อลามกเกี่ยวกับเด็ก ห้ามร่วมเพศกับสัตว์ กับศพ ข่มขืนหรือทำรุนแรงถึงแก่ชีวิต เป็นต้น

วิธีการแก้ปัญหาคือการกำหนดขอบเขต ไม่ใช่การห้าม การห้ามคือมันเก่าไปแล้ว คุณห้ามไม่ได้หรอก ใครก็รู้พฤติกรรมมนุษย์ การห้ามมันคือการยิ่งห้ามยิ่งยุ เรามองเรื่องสิทธิสำคัญมากกว่าเรื่องความชอบ มากกว่าเรื่องศีลธรรม มันคือสิทธิที่เราสามารถทำอะไรก็ตามที่เราต้องการ โดยที่เราไม่ละเมิดสิทธิใคร

เพราะว่าเราไม่เคยที่จะลงมือทำ ประเทศเรามันมีระบบแก้กฎหมาย ถ้าเราหวังอยากจะให้มันเกิดการเปลี่ยนแปลง บ่นอย่างเดียวไม่พอต้องลงมือทำตามระบบ ระบบของการยื่นเสนอเรื่องข้อกฎหมายที่สำเร็จไปแล้วเช่น เรื่องทำแท้ง บ่นกันมานานแล้ว พอมีคนที่มันลงมือทำจริง ๆ มันเลยถูกกฎหมาย 

อะไรทำให้คุณคิดว่าต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลง

คดีน้องไข่เน่าเป็นตัวจุดประกายไปให้ผมต้องลงมือทำ พอเราเห็นว่ามีคนพร้อมที่จะทำ อยากแก้ไขและมีศักยภาพในวงการ เราเห็นแนวโน้มความเป็นไปได้ที่จะทำให้ถูกกฎหมาย

น้องไม่ได้เป็นฆาตกร น้องโดนสังคมกระหน่ำ ภาพที่ตำรวจทำออกมามันดูเป็นฆาตกรเลย ถามว่ามันต้องมีอีกกี่คนที่ต้องโดนแบบนี้ คนที่โดนเหมือนเป็นฆาตกร ไม่ให้ประกันตัว เรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ เรารู้สึกว่ามันเกินไป 

ผมเลยมองว่างั้นเราจะเปลี่ยนจากการบ่นเฉย ๆ มาลงมือทำไหมล่ะ 

ถ้าคิดว่าไม่มีทางเปลี่ยนได้หรอก คิดแบบนี้ 20 – 30 ปี ก็ไม่เปลี่ยน เราต้องรออะไร รอเขาตายหมด ก็คือผมและคุณต้องตายด้วยนะ ผมอยากจะเปลี่ยนสังคมในตอนที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่ ก็ผมใช้ชีวิตอยู่ตอนนี้ ผม living in the moment ผมไม่ได้มา living in the next moment หวังว่าชาติหน้าผมเกิดมา ผมยังจำได้อยู่ว่าผมเป็นใคร แล้วผมมาทำงานแบบนี้อีกรอบหนึ่งหรอ มันไม่ใช่ เรายังใช้ชีวิตอยู่ในช่วงเวลานี้ เราก็ต้องทำให้มันในช่วงเวลาของเรา ไม่ใช่รออีก 30 ปี 40 ปีข้างหน้า ถึงตอนนั้นใครเขาจะมาทำงาน ผมก็ทำงานไม่ไหวแล้ว

ถ้าคุณไม่ชอบดูหนังโป๊ อันนั้นเป็นสิทธิของคุณ แล้วมันปกติรึเปล่าที่เราจะต้องไปด่ากัน แต่เรื่องที่เราสามารถคุยกันได้คือเรื่องสิทธิ ผมมองว่ามันสำคัญกว่า

ผมก็ทำเพื่อตัวเองเหมือนกัน เราต้องยอมรับก่อนว่าการทำอะไรสักอย่างหนึ่ง คือการทำเพื่อตัวเองแล้วมันได้ผลประโยชน์รวมไปสู่สังคมนั่นคือโบนัส  มองย้อนหลังไป Thomas Edison ก็ทำเพื่อตัวเอง ทำหลอดไฟไม่ได้จะให้คนเอาไปใช้ทั่วโลก เขาก็ทำเพื่อตัวเอง แล้วถ้าคนอื่นจะได้ผลประโยชน์ร่วมก็ได้ ถ้าสนใจก็มาร่วมกัน

ประมวลกฎหมายอาญา ม.287 (1) ระบุว่า กรณีผู้ที่ปรากฏในสื่อลามกเป็นผู้ใหญ่ (อายุตั้งแต่ 18 ปี ขึ้นไป) เพื่อประสงค์แห่งการค้า ฯ นำเข้า ผลิต เผยแพร่สื่อลามกอนาจาร ฯ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 3 ปี หรือปรับไม่เกิน 60,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ใจความสำคัญของการเสนอร่างพ.ร.บ.แก้ไขประมวลกฎหมายอาญาม.287 ที่คุณเสนอคืออะไร

กฎหมายระบุว่าสิ่งที่เราทำมันเป็นความผิดจริง มาตรา 287 และ พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ 2 มาตรานี้เลยก็จะเป็นหลัก ๆ ที่เราถูกระบุไว้ว่า อาชีพ sex creator แบบเราหรือที่คนเข้าใจกันภาษาชาวบ้านว่า คนทำหนังโป๊ ยังผิดอยู่ ฉะนั้นเราต้องยอมรับว่าตำรวจเขาใช้กฎหมายตามที่มันยังมีอยู่ 

ดังนั้นสิ่งที่ตำรวจทำผมมองว่าก็ไม่ได้ผิดซะทีเดียว เราจะไปตำหนิเขามากก็ไม่ได้ เขาทำตามกฎหมาย เขามีกฎหมายให้ใช้ ดังนั้นเรามองว่าเรื่องคดีก็จบไป เรื่องคดีก็เข้าใจไม่ยาก เพราะมองว่าน้องไข่เน่าก็ทำผิดจริง ตัวผมก็ทำผิด หรือคนอื่นใน sex creator ก็ทำผิดเหมือนกันทุกคน ทุกคนต้องยอมรับก่อนที่จะเข้ามาในสายงานนี้เนอะ ว่ามันเป็นอย่างนี้

หนึ่ง มันต้องเปลี่ยนที่ตัวคำก่อน พวกสื่อลามกอนาจาร เป็นคำค่อนข้างไปทางแง่ลบ (negative) ไม่เป็นกลางในภาษากฎหมาย และมีอคติสูง เราเลยบัญญัติให้พวกภาพโป๊หรือหนังโป๊อะไรต่าง ๆ ให้กลายเป็น “สื่อบันเทิงทางเพศ” มีความเป็นกลางมากกว่า  และสื่อบันเทิงทางเพศนี้ต้องได้รับอนุญาต ขึ้นทะเบียนจากกระทรวงที่เกี่ยวข้องคือ กระทรวงวัฒนธรรมที่ดูแลด้านสื่ออยู่แล้ว

สอง เรื่องของเซ็กซ์ทอย (Sex toy) บัญญัติศัพท์ใหม่เป็น “สิ่งบันเทิงทางเพศ” ให้คำอธิบายที่เป็นกลาง และควรได้รับอนุญาตอนุมัติจากกระทรวงสาธารณสุข เพราะสิ่งบันเทิงทางเพศนอกจากมีวัตถุประสงค์เพื่อสนองความใคร ยังช่วยเยียวยารักษาจิตใจ ร่างกาย และอารมณ์ของมนุษย์ด้วย

การบัญญัติศัพท์เหล่านี้ทำให้ง่ายต่อการกำหนดขอบเขตของสื่อ ซึ่งเป็นแบบอย่างจากยูเครน และศึกษากฎหมายแม่แบบจากญี่ปุ่นที่เป็นอนุรักษนิยม (conservative) ผมมองว่าญี่ปุ่นเป็นแม่แบบที่เราไม่อยากจะยึดเป็นแม่แบบของเราหลัก ๆ เพราะมองว่าเขาไม่ต่างเราเลย คือการเลือกใช้คำที่กำกวม ทำให้เกิดการตีความที่แปลกว่า แค่เซนเซอร์อวัยวะเพศเท่ากับการไม่ร่วมเพศ ผมว่ามันเป็นการบิดพลิ้วที่แปลก เราไม่อยากจะเห็นกฎหมายในสังคมไทยเป็นกฎหมายที่มันคลุมเครืออย่างนั้น 

สามคือการนิรโทษกรรมสำหรับคนทำเนื้อหา (content) มาก่อน ถ้าเราทำให้ถูกกฎหมาย ให้เขาลงทะเบียน ก็ต้องทำให้คนที่มาลงทะเบียนมีการนิรโทษกรรมงานย้อนหลังด้วย งานของเขาก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปตามลักษณะกฎเกณฑ์ที่ถูกกำหนดไว้ เขาจะไม่มีประวัติอาชญากรรมไม่มีคดีติดตัว ชายต๊องกล่าว

“การประกอบอาชีพโดยสุจริต เป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของประชาชน ซึ่งไม่ควรกลายเป็นอาชญากรรมที่จะต้องถูกลงโทษทางกฎหมาย ประกอบกับมนุษย์ย่อมมีสิทธิในชีวิต ร่างกาย ดังนั้น การจํากัดเสรีภาพของบุคคลในการใช้สิทธิในชีวิตร่างกายไป ประกอบอาชีพโดยสุจริต จึงถือเป็นการกระทําที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญ และขัดต่อหลักสิทธิมนุษยชน

“กลุ่มบุคคลที่ประกอบกิจการเกี่ยวกับสื่อบันเทิงทางเพศ ถูกลิดรอนสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานที่รัฐธรรมนูญรับรองไว้ให้ต่ำลงกว่าประชาชนทั่วไปในรัฐ”

ใจความตอนหนึ่งของเสนอร่างพ.ร.บ.แก้ไขประมวลกฎหมายอาญา ม.287 ที่คุณชายต๊องกำลังผลักดัน

ภาพในจินตนาการของคุณ การอยู่ร่วมกันของหนังโป๊และสังคมไทยเป็นอย่างไรในอนาคต

การอยู่ร่วมกันผมมองว่าในระยะแรกจะเป็นแบบนิวซีแลนด์ เป็นแบบลงทะเบียน คือมันจะชัดไปเลย เป็นการทำโซนนิ่งชัดเจน มีพื้นที่จำกัด ต้องขายเฉพาะในพื้นที่จัดสรรให้ ต้องได้รับการอนุญาต แรก ๆ มันก็อาจจะวุ่นวายเล็กน้อย คนก็คงจะวิ่งเข้าสู่วงการเยอะขึ้น ซึ่งมันแน่นอนอยู่แล้ว จากคนที่ไม่เคยคิดจะเข้า แต่ช่วงแรกผ่านไปคนจะเลิกสนใจหันไปทำงาน สนใจอย่างอื่นดีกว่า เพราะมันคือเรื่องปกติแล้วแบบญี่ปุ่น

ญี่ปุ่นเขาเป็นประเทศที่เป็นสังคมทำงานหนักจนลืมเรื่องเพศไปแล้ว รัฐบาลจึงมากระตุ้นเรื่องเพศเยอะขึ้น เขากลัวว่าคนจะไม่มีลูก กลัวทำงานกันเยอะจนไม่แต่งงานไม่มีลูก ถ้าคนเรามองว่าเรื่องเซ็กซ์มันแย่เมื่อไหร่  ไม่มีเซ็กซ์กันก็คือทำให้สูญพันธุ์ได้เลยนะ 

สมมติไทยเราพลิกผันกลายเป็นว่าเราปิดกั้นเรื่องเซ็กซ์เต็มร้อย แล้วคนไม่อยากมีเซ็กซ์เลย บอกเลยว่าคนไทยสูญพันธุ์ เพราะว่าเราไม่อยากมีเซ็กซ์ไง พอเราไม่อยากมีเซ็กซ์แล้ว เราจะสานต่อวงจรของเราอย่างไร สังคมเราจะกลายเป็นสังคมผู้สูงอายุ ขาดแรงงานเด็กที่จะมาพัฒนาประเทศต่อ เพราะว่าถ้าคนไม่สืบพันธุ์มันก็จบแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะสานสัมพันธ์ต่อได้ ไม่มีรุ่นต่อไป คุณจะบอกว่ามีวิธีการผสมพันธุ์อย่างอื่น คนเรามันไม่ได้อยากจะผสมพันธุ์ผ่านหลอดแก้วกันทุกคน 

มันเป็นสิทธิรึเปล่าที่คนเราควรจะได้เลือกว่าผสมพันธุ์แบบไหน ไม่ใช่ภาครัฐต้องมา บอกว่าเรื่องเซ็กซ์มันไม่ดี ไปผสมพันธุ์แบบหลอดแก้วแล้วกันทุกคน ผมนึกภาพไม่ออกจริง ๆ ว่าสังคมเราที่แบนเรื่องเซ็กซ์สุดทางจะออกมาเป็นแบบไหน ผมฟังดูแล้วมันเป็นสังคมแบบเครื่องจักร มองคนเราเป็นเครื่องจักร เป็นโรงงานอุตสาหกรรม (factory)

แต่สังคมที่ไม่แบนเรื่องเพศ เปิดกว้างเรื่องเพศมากขึ้น อันนี้ผมมองว่าดูเป็นคน เป็นธรรมชาติของมนุษย์มากกว่า แล้วคุณก็แค่ไปหาแนวทางที่เราจะสามารถอยู่ร่วมกันได้ ผมมองว่ามันดีกว่าการที่เราไปห้าม ยิ่งเขาไม่ได้ทำให้สังคมเดือดร้อนหรือไปละเมิดสิทธิใคร ผมมองว่ายิ่งไม่มีเหตุผล

Author

ทิพากร ไชย​ประสิทธิ์​
ผู้สงสัยตั้งคำถามกับขนบความเป็นมนุษย์ รักเต้าหู้ กระเจี๊ยบเขียว กลัวมอธแมน

Photographer

จิตติมา หลักบุญ
นิยามตัวเองว่าเป็นช่างภาพ แต่ก็เชื่อตัวเองเป็นได้อีกหลายอย่าง ตั้งแต่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ เป็นคนทำกับข้าวของเพื่อนๆ เป็นนักดูอนิเมะ ไปจนถึงนักดื่มเบียร์คราฟท์แบบสุ่มหยิบ ที่มีความตั้งใจว่าจะกินส้มตำปูปลาร้าให้ครบทุกร้านในกรุงเทพฯ